
कविताः नोस्टाल्जिया
–सर्वज्ञ वाग्ले–
मेरो गाउॅ सपनीमा सुटुक्क आयो
र मलाई गुनासो गर्यो
र भन्यो तिम्रो नाउॅ अझै
मीठो स्वरमा गुन्जन्छ
के तिमीसम्म यहॅाको सुगन्ध पुग्दैन ?
तिमीले पहिलो पाइला टेकेको
तिमीले ताते ताते गरेको
तिमी जन्मेको जमिन हो म
तिमीलाई कस्ले ताते ताते गर्न सिकायो ,
तिमीलाई कुन भूमीले हिंड्न र उभिन सिकायो ?
के मेरो याद आउॅदैन ?
तिमीले लडिबुडी गरेर आमासॅग घुर्की लगाएको
घर भत्किसकेको छ
देख्न मन लाग्दैन,
के तिम्रो घर र भित्ताहरूको
जीर्णोद्धार गर्न मन हुंदैन ?
तिम्रा घरका दलानका
खॅाबाहरू जलाए छन्
भित्ताहरू फोडेका छन्
आफू जन्मेको भूमि
एक पटक हेर्न मन लाग्दैन ?
उसले मलाई पटक पटक
मन दुखाउॅदै
मलाई गुनासो गर्यो र रोयो
म पनि ऊ सॅगसॅगै खुव रोएं
म व्युंझदा सिरानी भिजेको थियो ।
मेरो जमिन, मेरो मातृभूमिले
प्रश्न गर्यो मलाई
कति कमाएर फर्कन्छौ ?
कतिले तिमीलाई पुग्छ ?
कस्तो ग...